05
Aug
मी अमेरिकेत हरवते तेव्हा....
ऑक्टोबर २००८ ची गोष्ट. माझे सासू-सासरे आले होते. त्यांना न्यूयोर्क आणि naigara दाखवायला अमेरिकेच्या पूर्वेकडे गेलो. आम्ही राहायला पश्चिमे कडे . पहिल्या दिवशीचीच गोष्ट.
आम्ही सचिन(माझा नवरा)च्या मित्राकडे राहिलो होतो new jersy मध्ये. तिकडून ट्रेनने न्यूयॉर्कला सकाळी ९ ला बाहेर पडलो. दिवसभर भटक भटक भटकलो. न्यूयॉर्क मध्ये खूप चालावे लागते.चालायची सवय नसल्यामुळे खूप खूप थकून गेलो. जीवाची मुंबई म्हणतात तसे जीवाचे न्यूयॉर्क करून झाले. आणि रात्री ११-१२ च्या सुमारास पुन्हा new jersy कडे प्रयाण केले. दुसऱ्या दिवशी सकाळी ४ ला उठून आवरून पुन्हा न्यूयोर्क कडे जायचे होते "statue of liberty" पाहायला. सकाळी लवकर गेले कि statue of liberty च्या वर पर्येंत जाता येते म्हणून ही सारी धावपळ. तर झाले असे आम्ही रात्री ट्रेन मध्ये बसलो ११-१२ च्या सुमारास आणि स्टेशन आले जिथे आम्हाला उतरायचे होते. सचिन, सासूबाई, सासरे उतरले आणि मी उतरणार तितक्यात ट्रेनचे दार बंद झाले आणि सचिन हताश होऊन बघत होता आणि मी ट्रेन मधून पुढे पण गेले. आधी एकदम भीती वाटली आणि मग दिल चाहता हैं मधला scene आठवला...प्रीती झिंटा आणि आमीर खान यांची पण अशीच चुकामुक होते. पण नंतर लगेच भानावर आले अणि पुन्हा खूप भीती वाटली कारण पैसे नव्हते , क्रेडीट कार्ड नव्हते , पास नव्हता ट्रेनचा. पण त्यावेळी मोबाइल फोनचा खरा उपयोग लक्षात आला. लगेच सचिनला फ़ोन केला पण आउट ऑफ़ कवरेज. ट्रेन मधून उतरायच्या आधी सचिनने मला त्याच्या मित्राचा फ़ोन नंबर दिला होता(जो आम्हाला घ्यायला येणार होता स्टेशन वर )कारण mobile ची battery low होत होती. काय नशीब होते माझे!!! तो पर्येंत मी पुढच्या stop ला पोहचले होते. तिकडे मी एक मुलीला विचारले कि मी काय करू आता? माझ्याकडे काही नाही आहे तर. ती शहाणी म्हणे कि हीच ट्रेन return जाते. मग मी बसून राहिले ट्रेन मध्येच. पण नंतर मला एका कल्लू ने सांगितले कि तू ट्रेन च्या conductor ला भेट आणि सांग त्याला कि असे असे झाले आहे. तो मदत करेल तुला. मग conductor ला सांगितले कि असे असे झाले आहे...त्याने काहीही न विचारता , काहीही विचार न करता मला 2nd floor ला नेले आणि दुसऱ्या ट्रेन मध्ये बसवून दिले..हुश वाटले..हे सगाळे होईपर्येंत सचिनला(मित्राच्या mobile वर ) फोने करून गर्वाने सांगितले कि तुम्ही येऊ नका मला घ्यायला,मीच येते आहे :) सोय केली आहे मी माझी :) मग काय स्वतःचा खूप गर्व वाटला कारण पहिल्यांदाच असे काही तरी धाडस केले होते..वेळ रात्रीची १२ ची,नवीन जागा, नवीन लोक ..पुण्यात काय कधी पण कुठेही जाऊ शकतो पण अश्या ठिकाणी..अजूनही विचार केला तरी काटा येतो अंगावर, स्वतःचेच कौतुक वाटते :) एकदाची ट्रेन मध्ये बसले आणि ज्या स्टेशन वर चुकामुक झाली होती तिकडे गेले पुन्हा.
सगळ्यांनाच मला पाहून आनंद झाला :)
आम्ही सचिन(माझा नवरा)च्या मित्राकडे राहिलो होतो new jersy मध्ये. तिकडून ट्रेनने न्यूयॉर्कला सकाळी ९ ला बाहेर पडलो. दिवसभर भटक भटक भटकलो. न्यूयॉर्क मध्ये खूप चालावे लागते.चालायची सवय नसल्यामुळे खूप खूप थकून गेलो. जीवाची मुंबई म्हणतात तसे जीवाचे न्यूयॉर्क करून झाले. आणि रात्री ११-१२ च्या सुमारास पुन्हा new jersy कडे प्रयाण केले. दुसऱ्या दिवशी सकाळी ४ ला उठून आवरून पुन्हा न्यूयोर्क कडे जायचे होते "statue of liberty" पाहायला. सकाळी लवकर गेले कि statue of liberty च्या वर पर्येंत जाता येते म्हणून ही सारी धावपळ. तर झाले असे आम्ही रात्री ट्रेन मध्ये बसलो ११-१२ च्या सुमारास आणि स्टेशन आले जिथे आम्हाला उतरायचे होते. सचिन, सासूबाई, सासरे उतरले आणि मी उतरणार तितक्यात ट्रेनचे दार बंद झाले आणि सचिन हताश होऊन बघत होता आणि मी ट्रेन मधून पुढे पण गेले. आधी एकदम भीती वाटली आणि मग दिल चाहता हैं मधला scene आठवला...प्रीती झिंटा आणि आमीर खान यांची पण अशीच चुकामुक होते. पण नंतर लगेच भानावर आले अणि पुन्हा खूप भीती वाटली कारण पैसे नव्हते , क्रेडीट कार्ड नव्हते , पास नव्हता ट्रेनचा. पण त्यावेळी मोबाइल फोनचा खरा उपयोग लक्षात आला. लगेच सचिनला फ़ोन केला पण आउट ऑफ़ कवरेज. ट्रेन मधून उतरायच्या आधी सचिनने मला त्याच्या मित्राचा फ़ोन नंबर दिला होता(जो आम्हाला घ्यायला येणार होता स्टेशन वर )कारण mobile ची battery low होत होती. काय नशीब होते माझे!!! तो पर्येंत मी पुढच्या stop ला पोहचले होते. तिकडे मी एक मुलीला विचारले कि मी काय करू आता? माझ्याकडे काही नाही आहे तर. ती शहाणी म्हणे कि हीच ट्रेन return जाते. मग मी बसून राहिले ट्रेन मध्येच. पण नंतर मला एका कल्लू ने सांगितले कि तू ट्रेन च्या conductor ला भेट आणि सांग त्याला कि असे असे झाले आहे. तो मदत करेल तुला. मग conductor ला सांगितले कि असे असे झाले आहे...त्याने काहीही न विचारता , काहीही विचार न करता मला 2nd floor ला नेले आणि दुसऱ्या ट्रेन मध्ये बसवून दिले..हुश वाटले..हे सगाळे होईपर्येंत सचिनला(मित्राच्या mobile वर ) फोने करून गर्वाने सांगितले कि तुम्ही येऊ नका मला घ्यायला,मीच येते आहे :) सोय केली आहे मी माझी :) मग काय स्वतःचा खूप गर्व वाटला कारण पहिल्यांदाच असे काही तरी धाडस केले होते..वेळ रात्रीची १२ ची,नवीन जागा, नवीन लोक ..पुण्यात काय कधी पण कुठेही जाऊ शकतो पण अश्या ठिकाणी..अजूनही विचार केला तरी काटा येतो अंगावर, स्वतःचेच कौतुक वाटते :) एकदाची ट्रेन मध्ये बसले आणि ज्या स्टेशन वर चुकामुक झाली होती तिकडे गेले पुन्हा.
सगळ्यांनाच मला पाहून आनंद झाला :)
This entry was posted
on Wednesday, August 5, 2009
at Wednesday, August 05, 2009
and is filed under
anubhav
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
